Ένα όλο και πιο συχνό αίτημα που φτάνει στο γραφείο ενός ψυχολόγου, τα τελευταία χρόνια, είναι η διαταραχή πανικού.
Ας δούμε όμως ως τι ορίζεται η διαταραχή πανικού και ποια είναι τα συμπτώματα της. Αρχικά πρέπει να τονίσουμε ότι η διαταραχή πανικού εντάσσεται στο πλαίσιο των αγχωδών διαταραχών. Πρόκειται για την εμφάνιση επαναλαμβανόμενων κρίσεων πανικού που προκύπτουν ξαφνικά και χαρακτηρίζονται από συγκεκριμένα συμπτώματα. Η κρίση πανικού είναι ένα αιφνίδιο κύμα έντονου φόβου και ανησυχίας που εκδηλώνεται όταν αγχωνόμαστε αλλά μερικές φορές και χωρίς προφανή λόγο.
Τα κυριότερα σωματικά συμπτώματα που ακολουθούν μια κρίση πανικού είναι η ταχυπαλμία, ο ιδρώτας, αίσθηση ασφυξίας, δύσπνοια, πόνος στο θώρακα, ζαλάδα κ.α. Επίσης αρκετοί ασθενείς παραπονιούνται ότι κατά τη διάρκεια της κρίσης πανικού αισθάνονται αποκομμένοι από την πραγματικότητα και τον εαυτό τους ενώ άλλοι νιώθουν ότι τρελαίνονται. Υπάρχουν όμως και οι περιπτώσεις ατόμων που αναφέρουν ότι σε μια κρίση πανικού αισθάνονται ότι παρακολουθούν μια ταινία με πρωταγωνιστή τον εαυτό τους.
Η διάρκεια μιας κρίσης πανικού είναι από 5 εως 30 λεπτά αλλά μπορεί σε κάποιες περιπτώσεις να συνεχιστεί για ώρες. Εδώ πρέπει να σημειώσουμε ότι όλοι όσοι έχουν κρίσεις πανικού δεν πάσχουν απαραίτητα και από διαταραχή πανικού. Για να ισχύει κάτι τέτοιο πρέπει ο ασθενής να εκδηλώνει επαναλαμβανόμενες κρίσεις πανικού που να επηρεάζουν και να μεταβάλλουν τη συμπεριφορά του. Οι πιο πολλοί ασθενείς με διαταραχή πανικού ανησυχούν για την εμφάνιση ενός νέου επεισοδίου και αποφεύγουν στρεσογόνες καταστάσεις. Είναι πιθανό ορισμένοι ασθενείς να αναπτύξουν αγοραφοβία, μένοντας σπίτι τους και αποφεύγοντας τα μέσα μαζικής μεταφοράς και όλα τα πολυσύχναστα μέρη.
Τέλος πρέπει να σημειώσουμε ότι η αποτελεσματικότερη αντιμετώπιση των κρίσεων πανικού είναι ο συνδυασμός ψυχοθεραπείας και φαρμακευτικής αγωγής.
Συγχαρητήρια στη φίλη μου,πάνω από όλα,Ευγενία,για τις πολύ ωραίες δημοσιεύσεις της,στις οποίες πιστεύω όλοι βρίσκουμε κάτι από τον εαυτό μας,που ζήσαμε και ξεπεράσαμε ή που ζούμε ακόμα και προσπαθούμε να νικήσουμε. Είτε αυτές αφορούν τους εαυτούς μας είτε αφορούν δικά μας αγαπημένα πρόσωπα,που βιώνουν τον δικό τους γολγοθά και μεις ΠΡΕΠΕΙ να είμαστε εκεί να τα στηρίξουμε,δίχως δεν μπορώ,δίχως δεν αντέχω άλλο.
Επιβάλλεται να πω, πως στην δική μου περίπτωση,που μπορεί κανείς να πει ,πως ήταν φυσικό επακόλουθο ,μετά το θάνατο του μπαμπά μου,να πάθω μία ήπιας μορφής κατάθλιψη,που συνοδευόταν από κρίσεις πανικού,ότι ήμουν και τυχερή γιατί πήγα στον σωστό άνθρωπο,που γνώριζε πολύ καλά πως θα με οδηγήσει στην έξοδο του τούνελ.
Ακούγοντας και εφαρμόζοντας τις συμβουλές της Ευγενίας,κατάφερα πιστεύω…